Vandaag reden we in onze camper door het prachtige voormalige Oost-Duitse landschap nabij de Oostzeekust. Het weer was wisselvallig en voor ons verscheen een prachtige regenboog. Een regenboog zoals je ze weinig ziet. De verschillende kleuren van de regenboog zo helder. Een natuurfenomeen dat ons mensen sinds mensenheugenis in vervoering kan brengen. Een regenboog staat voor een droom die niet uit kan komen maar ook voor een teken van hoop en geluk.
Wat is het toch wonderlijk, hoe een simpele boog van licht na regen zoveel emotie en gedachten kan oproepen. Terwijl de druppels op het camperraam traag hun weg naar beneden vonden, voelde het alsof elk zaadje van hoop dat ik onderweg had opgepakt, even tot bloei kwam.
Regenbogen zijn zeldzaam in hun volmaaktheid; soms zie je slechts een flard, vervaagd aan de horizon. Maar vandaag was het alsof de natuur ons iets wilde zeggen. In het landschap, waar geschiedenis en verlangen samenkomen, leek alles even stil te staan. De weilanden vol late zomerbloemen, oude dorpen met verweerde huizen en het zachte, zilte briesje van de kust—alles ademde een soort melancholieke vreugde.
Zo’n moment roept vragen op: Hoe vaak staan we echt stil bij wat we onderweg tegenkomen? Zijn we niet te vaak bezig met de volgende bestemming, zonder te genieten van het uitzicht dat zich nu, hier, voor ons ontvouwt? Misschien is een regenboog juist het teken dat het niet gaat om het najagen van dromen die altijd net buiten bereik lijken te liggen, maar om het koesteren van de momenten waarin alles samenvalt—waarin hoop, geluk en verwondering zich vermengen tot iets groots.
Dat brengt me bij de vraag – hoe kunnen we werkelijk open en onbevangen onze omgeving waarnemen? Want als je volledig openstaat dan kun je dus maar zo nieuwe ervaringen opdoen omdat je meer kunt waarnemen van hetgeen er om je heen gebeurt. Onze wereld is zo wonderlijk geschapen en mogen we daar ook eens iets meer bij stilstaan?
Terwijl de regenboog langzaam vervaagde, bleef het gevoel hangen. Alsof de kleuren zich in mijn gedachten hadden vastgezet. Zinzaadjes gezaaid, niet in de grond, maar in mijn hart. Morgen rijden we verder, maar vandaag neem ik de regenboog mee. Een herinnering aan het onverwachte, het mooie dat opduikt wanneer je even stilstaat. Misschien is dat wel het ware geluk: durven kijken, durven dromen, en het zaadje van hoop water geven, ongeacht het weer.